Op deze pagina wil ik graag schrijven wat voor mij het gemis aan gehoor  betekent.
Het is niet de bedoeling om als een soort expert met moeilijke woorden het begrip
DOOFHEID te verklaren maar wat het voor mij inhoud.

ONBEGRIP

Omdat ik ruim 50 jaar wel gewoon heb kunnen horen is het gemis aan geluid onbegrijpelijk.
Dat is ook zo voor iedereen die ik ontmoet.
Omdat je wel “ normaal “ kunt praten vergeten de meeste mensen binnen een paar tellen dat je hun antwoord vaak in eerste instantie niet begrijpt en dus vaak om een herhaling vraagt.
Hierop beginnen de meeste ineens hard te schreeuwen en hun gezicht te vertrekken wat het spraak afzien alleen nog maar moeilijker maakt.
Als je dan nog een keer vraagt of men het wil herhalen is al gauw het antwoord: “Och Laat maar zitten”. Ongeveer 1 van de slechtste zinnen die er voor een DOOF iemand bestaat want daardoor word je ineens buiten gesloten, en bepaald een horende wat een dove wel en niet belangrijk moet vinden.

SPRAAK AFZIEN (liplezen)

De manier waarop de meeste mensen met een gehoor beperking naar iemand kijken is anders dan men gewent is.
Je kijkt als dove naar iemand zijn lippen en probeert de woorden te vormen die er worden uitgesproken. Het heeft voor mij lange tijd geduurd voordat ik het een beetje onder de knie had.
Het duurt nu ongeveer een half uur voordat ik iemand zijn gezicht kan lezen en een redelijk normaal gesprek kan voeren.
De techniek die ik me heb aangeleerd is vooral het gesprek zoveel mogelijk in eigen hand houden en die vragen te stellen waarop ik denk het antwoord te kennen.
Natuurlijk gaat dat vaak fout, zeker in het begin, maar na een half uur lukt het vrij aardig.
Dit geldt natuu7rlijk alleen met een 1 op 1 gesprek omdat bij een gesprek met meerdere mensen vaak de volgende fouten worden gemaakt.

Men wisselt onverwachts van onderwerp.
Men kijkt je niet goed genoeg aan , of draait het hoofd weg naar een ander
Men spreekt door elkaar, te snel, of verbergen de lippen achter hun handen.

Ook is hoogst irritant iemand die al pratend  eet, snoept (kauwgom) , of rookt met hun sigaret in de mond .

GEBARENTAAL

De meeste mensen gebruiken automatisch hun lichaam, maar vooral armen en handen ter ondersteuning van hetgeen ze zeggen. Onbewust gebruikt iedereen gebaren wat voor een doof iemand een steun is in het voeren van een gesprek.
Iedereen kent wel de gebaren voor eten, drinken, slapen etc. maar er zijn natuurlijk nog veel meer begrippen waarvoor een gebaar is ontwikkeld. Bv. Je naam, het alfabet noem maar op.
Gebarentaal is zo’n beetje de laatste taal die ik heb geprobeerd me eigen te maken en is slechts matig gelukt.
De reden hiervoor is dat gebarentaal speciaal is ontwikkeld voor mensen die doof geboren zijn
En op deze manier met elkaar kunnen communiceren.
Ik sta en stond ervan versteld hoe goed en snel mensen in gebarentaal met elkaar kunnen praten.
Ooit heb ik het uitgetest met 3 doof geboren jongeren waarbij ik een stukje weerbericht had opgeschreven wat ze aan elkaar moesten doorvertellen, en de laatste moest het dan weer opschrijven.
Het ging foutloos terwijl een groot aantal woorden nauwelijks dagelijks gebruikt worden.
Daarna heb ik het ook eens uitgeprobeerd met 3 studenten hier op een terrasje die wel konden horen. Zelfs met het gebruik van hun gehoor mislukte het.
Dus voor mij is het gebruik van GEBARENTAAL een volwaardige taal en een welkome aanvulling op de talen die ik wel voldoende spreek.
 

VERWONDERING

Vooral in het begin van mijn doofheid  door een hersenvlies/hersen ontsteking ben ik veel in aanraking gekomen met doctoren/specialisten.
Net zoals iedereen zit je dan uren in een wachtkamer en wat me opviel was dat vrijwel niemand een gesprek met elkaar aangaat. Dit is me voorheen nooit zo opgevallen maar sinds ik mijn gehoor verloren ben eigenlijk des te meer.
Nu vraag ik me dus af waarom men als men nog wel kan horen , en je zoveel plezier van geluid hebt, er geen gebruik van wordt gemaakt.
Ook de irritatie van mensen in een winkel of lift waar een vervelend ??? muziekje draait zou snel verdwijnen als men wist dat je het gehoor zou verliezen.

Hetzelfde geldt als mijn hond zo af en toe blaft op straat. Veel mensen kijken boos naar ons omdat hij waarschuwt, of zich verveeld en verder wil.
Ik heb hem nog nooit gehoord en zal hem ook nooit horen en dat vind ik een hele vreemde gewaarwording.

SIGNAALHOND

Mijn hond is niet het  ideale ras als signaalhond. Van oorsprong is het een Duitse Jachthond en dat is goed te merken. Alles wat vliegt, zwemt of rent is voor hem hoogst interessant en een aanleiding tot spelen. Natuurlijk is hij nog jong en moet nog veel leren maar hij is vooral een blije hond, met een eigen willetje.
Gelukkig mag hij vrijwel overal mee naar binnen (winkels, de supermarkt) en zit graag op de voetplank van de scootmobiel . Voor hem is het hoe harder, hoe beter, en steelt regelmatig de show als ik door het winkelcentrum heen rijd.
In huis is hij mijn deur en huisbel, mijn alarm, mijn beltoon van het mobieltje , maar vooral mijn vriend en huisgenoot.
Hij zorgt er voor dat je een redelijk gevuld dagprogramma hebt, vaak in contact komt met andere hondenbezitters, en het begin van een praatje.
Het heeft me inmiddels al wel een paar paar schoenen gekost, heb toen hij jong was heel wat afgedweild  maar het is de moeite meer dan waard.
Ook geeft het me een veilig gevoel in de donkere uren want mijn huis is ook duidelijk zijn huis en daarvoor waakt hij.

EENZAAMHEID

Momenteel is er veel te zien en te horen over eenzaamheid vooral bij ouderen.
Doof zijn maakt eenzaam bewust en onbewust.
Bij het verlies van mijn gehoor ben ik zeker 50% van de wereld kwijt geraakt.
Je hoort er letterlijk niet meer bij en vrijwel niemand houdt rekening met die handicap.
Het is niet van buiten aan je te zien, en onbekend maakt onbemind.
Veel mensen haken al snel af op het moment dat ze merken dat ze door jou niet gehoord of begrepen worden.
Ook ben je vaker en wat eerder moe als de gemiddelde want je moet alles met je ogen doen wat reden enorme concentratie vergt.
Met een enkel iemand gaat het meestal wel, maar in een gezelschap wordt het vaak erg moeilijk en ben je al snel moe.
Feestdagen zoals Kerst en Jaarwisseling zijn vaak nog het ergste want dan voel ik me al snel ongemakkelijk. Je kunt niet ontspannen aan feestelijkheden deelnemen, een leuk gesprek voeren , genieten van muziek en drukte.
Dus met die dagen ben ik nog het liefst met mijn hond alleen en doe de dingen waarvoor je geen gehoor nodig hebt.